آن یکی اینشتین

انگار یادش رفته بود مقاله را من نوشتم. مقاله‌ای که حالا به خاطرش سودای جایزه نوبل در سر داشت. انگار تاریخ را در ذهن خودش چنان بازنویسی کرده بود که در آن واقع خودش مقاله را نوشته است. نمی‌دانستم چه بگویم؛ حرفش میخکوبم کرده بود. معرفی نظریۀ خاص نسبیت به جهان به عنوان نظریه خودش یک بحث بود، اما اینکه پیش من هم تظاهر کند خالقش خود او بوده یک بحث دیگر! آن وقت بود که فهمیدم من در نظر آلبرت به یک زن خانه‌دار معمولی تبدیل شده‌ام؛ مادر بچه هایش، نظافتچی خانه‌اش، رختشوری برای لباس‌هایش، آشپزی برای غذاهایش. هرگز کسی بیش از این‌ها نبودم.